بازشناخت فضا در اشعار شاعر معاصر

چکیده مقاله

شعر به مثابه مجموعهای از کلام مکتوب است که رویکردهای جمعی مردم را خلاصه میکند و به عنوان بیانگر یکتایی ویژه فضا و مکان لازمه هر طرح ملی، منطقهای و محلی است. بررسی آرا و افکار شاعران به عنوان پیشگامان ادب و فرهنگ یک ملت، از جمله ضرورتهایی است که بر دوش اندیشمندان و متخصصین زمینه های مختلف دانش میباشد. معماری امروز ایران با دور شدن فضای ذهنی معماران از بیان استعلایی و تغزل، از روحی که سالیان متمادی، راز جاودانگی معماری این سرزمین بوده است، خالی شده است. از این رهگذر موضوعات فضا، مکان، شهر و نظایر آن که جزو دغدغههای اساسی در حوزههای معماری و شهرسازی به شمار میروند، از جمله مهمترین محورهای مورد اشاره در آرا و اشعار برخی شاعران نظیر سپهری، شاملو، فرخزاد و یوشیج بودهاست. از میان شاعران معاصری که از فضا میگویند، از شهرگریزی دم میزدند و هریک بهنحوی از منظر انسان و طبیعت به شهر میپردازند، سهراب سپهری چهرهای برجسته دارد. علت گزینش اشعار وی به مثابه اثری که میتواند بیانگر چگونگی فضای معماری ایرانی باشد این است که رویدادهای برخاسته از اشعار سهراب همزمان "اینجهانی" و "آنجهانی" است - - و صحنههایی که به شرح و توصیف درآمدهاند، هم صورتی واقعی دارند و هم بازتاب حقیقتهای زندگی هم نسلان خود است. با این تعبیر هدف از پژوهش حاضر، رسیدن به پاسخ این پرسش است که چگونه میتوان با کنکاشی در اشعار سهراب سپهری به عنوان یکی از شاعران تاثیرگذار معاصر در ایران ، سخنی انتزاعی و دارای بار نظری را با گزارشی که سخن از روزمرگیها و برخوردار از بار معنوی و عاطفی است، پیوند دهیم. بنابراین نوشتار حاضر تلاشی است جهت تطبیق وجوه مشترک فضای شعر و فضای معماری با رویکرد قیاسی تطبیقی میان مفهوم فضا در ساختار اشعار سهراب سپهری و مفهوم فضا در معماری است.

دریافت لینک دانلود مقاله