سیستم های تحویل دز (پس از بارگذاری) در براکی تراپی

چکیده مقاله

براکی تراپی^[1] یکی از راه های درمان سرطان می باشد. این روش نوعی پرتودرمانی است که توسط ارائه دز با استفاده از قرارگیری منابع رادیواکتیو با پرتوزایی مشخص در محل درمان، انجام می شود بنابراین یک روش مناسب در درمان تومورهاست. انواع روش های براکی تراپی شامل: 1.درمان درون حفره ای: به تعبیۀ اپلیکاتورهای براکی تراپی و منابع رادیواکتیو درون یک حفرۀ موجود در بدن (مثل: مجرای رحمی یا مهبلی) می گویند.2.درمان داخل نسجی: به تعبیۀ اپلیکاتورهای براکی تراپی و منابع رادیواکتیو به طور مستقیم درون بافت (مثل:کاشت یک سوزن یا سیم در سینه ، سطح دهان و...) می گویند.3.درمان درون مجرا (لومنی): به تعبیۀ اپلیکاتورهای براکی تراپی و منابع رادیواکتیو درون یک مجرا یا لوله (لومن) مثل: نایچه یا مری می گویند.4.درمان داخل عروقی: به تعبیۀ اپلیکاتورهای براکی تراپی و منابع رادیواکتیو درون یک شریان می گویند. این درمان برای جلوگیری از تنگی مجدد رگ ها^[2] استفاده می‌شود و می‌تواند برای شریان اکلیلی^[3] یا پیرامونی^[4] به کار رود. تا اواخر دهۀ 60 به جز چند استثنای کوچک، تمام منابع براکی تراپی و اپلیکاتورها، داخل بدن بیمار به طور دستی (مستقیما توسط متخصص) متصل یا تعبیه می‌شدند. با افزایش نگرانی‌ها دربارۀ اثرات احتمالی اشعه بر کارمندان، تلاش های بسیاری جهت کاهش پرتوگیری به متصدیان با روش‌های پس از بارگذاری صورت گرفت. روش پس از بارگذاری، مستلزم جایدهی ابتدایی اپلیکاتورهای غیررادیواکتیو یا حمل کننده‌ هایی داخل یا روی بدن بیمار است بعد از آن، مواد رادیواکتیو جایگذاری می‌شوند.

1. Brachytherapy
2. Restenosis
3. Coronary
4. Peripheral arteries

دریافت لینک دانلود مقاله