- تاریخ انتشار : ۱۳۹۶
- ناشر : کنفرانس ملی پژوهش های کاربردی درعمران،معماری و شهرسازی
- زبان مقاله : همه
- تعداد صفحات : 9
- حجم فایل : 468.723 کیلوبایت
- نوع مقاله : مجموعه مقالات کنفرانس
- مجموعه : مهندسی معماری
چکیده مقاله
در دوره قاجار ایران با اروپا روابط پررنگی داشت، از این روبرخی از خانه سازی ها تحت تاثیر هنر آنها قرار گرفت و مستقبل شکل گیری این بنا ها گردید. هرچند معماری اروپایی تاثیرات کلی به جای ننهاد ولی تغییراتی در پی داشت بدین صورت که خدشه ای به سنت معماری های پایدار وارد نکرد ، خانه های قاجاری موجود در تبریز بیان گر این اصل می باشند این خانه ها تشا بهات کلی نیز با هم دارند ،برای بررسی این موضوع در این مقاله از شیوه توصیفی و بررسی کارکردها با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و پژوهش های انجام شده که بیان کننده ی وجود گونه های ساختمانی و تشابهات آنها می باشد صورت گرفته است.نتایج با انتخاب ومطالعه چند مورد ازخانه های قاجاری موجود در تبریزبعنوان نمونه موردی بدست آمده است.در انتخاب نمونه های موردی به صورت تصادفی سعی در انتخاب مواردی بوده است که قبلا کمتر در مقالات دیگر به آنها پرداخته شده است.و در ضمن می خواهیم گامی برای حفاظت این آثار در کنار حفظ اصالت بناها که از نتایج اصلی این مقاله برای نوشتن مقالات مرتبط آتی می تواند باشد، برداشته باشیم .
نحوه استناد به مقاله
در صورتی که می خواهید به این مقاله در اثر پژوهشی خود ارجاع دهید، می توانید از متن زیر در بخش منابع و مراجع بهره بگیرید :
حمیده تقی زاده اورنگی؛محمد رضا عزیزی کاسین؛ ۱۳۹۵، بررسی تاثیرات معماری اروپابه معماری دوران قا جار همراه با،گونه شناسی خانه های قاجار تبریز وتشاهبات این بنا ها ،برای هرچه بهتر شناساندن وحفظ بناها همراه با اصالت آنها، کنفرانس ملی پژوهش های کاربردی درعمران،معماری و شهرسازی، https://scholar.conference.ac:443/index.php/download/file/13019-The-study-of-the-effects-of-European-architecture-on-the-architecture-of-the-era-along-with-the-typology-of-the-Qajar-houses-of-Tabriz-and-the-evidences-of-these-buildings,-in-order-to-better-identify-and-preserve-the-monuments-with-their-authenticity
در داخل متن نیز هر جا به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پرانتز، مشخصات زیر نوشته شود.
(حمیده تقی زاده اورنگی؛محمد رضا عزیزی کاسین؛ ۱۳۹۵)
