بررسی دعوای تقابل در نظام حقوقی ایران

چکیده مقاله

امروزه راه های مختلفی وجود دارد تا خوانده بتواند علیه حق اصلی ادعایی خواهان مطرح نموده و آن را غیر موجه و بی اساا   سازد .نفی حق ادعایی راه های قانونی زیادی دارد مانند اینکه خوانده مبنای حق ادعایی خواهان، واقعه ای حقوقی مانند اتالا،،  تسبیب، عضب یا  ..باشد، وقوع آن را نفی و انکار نمودن و یا عدم مسئولیت یا برائت ذمه ی خود را اثبات نماید و یا برای تبیای   عدم انجام یا عدم تحقق عمل یا واقعه حقوقی ادعایی، خوانده ممک  است به عنوان وسیله ی دفاعی، تعار   باه  اصاالت  اساناد  مورد استناد خواهان را انتخاب نماید و نسبت به آنها ادعای جعل نموده و یا نسبت به آنها اظهار انکار یا تردید نماید  . طریق دیگری که خوانده می تواند اختیار نماید اقامه دعوای متقابل است .دعوای متقابل دعوایی است که خوانده تحت شرایطی می تواند در مقابل دعوای خواهان به منظور کاست  از محکومیتی که او را تهدید می کند، جلوگیری کلّی از ای  محکومیت و یا حتی گرفت  حکم محکومیت خواهان اصلی به دادن امتیاز، علیه او اقامه نماید  . شرایط دعوای متقابل را می توان به شرایط عمومی و شرایط ویژه تقسیم کرد .شرایط عمومی دعوای متقابل همان شرایط اقامه دعواست و شرایط ویژه دعوای متقابل اقامه ی آن از سوی خوانده، اتحاد منشاء و یا ارتباط کامل آن با دعوای اصلی و نیز اقاماه  ی آن در مهلت مقرر می باشد  .   باه 5031 از لحاظ تاریخی دعوای تقابل در متون قانونی قدیم ایران از جمله قانون معر، به اصول محاکماات  حقاوقی  مصاوب حواشی محاکمه ترجمه شده است که از یک اصطلاح حقوقی فرانسه گرفته شاده  باود،  در فقاه  اسالامی  عناوان  مساتقلی  بناام  دعوای تقابل وجود ندارد ولی فقهای امامیه در ای  ماورد  باا  طارح  سائواتتی  باه  بحا   و گفتگاو  پرداختاه  اناد .در  ایا   مقالاه  باگردآوری اطلاعات، به روش کتابخانه ای و در استنتاج های یافته شده و تاریخی دعوای تقابل هم از نظر فقه امامیاه  و هام  در حقوق قدیمی ایران می پردازد . 

دریافت لینک دانلود مقاله