- تاریخ انتشار : ۱۳۹۶
- ناشر : کنفرانس بین المللی نخبگان عمران، معماری و شهرسازی
- زبان مقاله : همه
- تعداد صفحات : 12
- حجم فایل : 0 کیلوبایت
- نوع مقاله : مجموعه مقالات کنفرانس
- مجموعه : مهندسی معماری
چکیده مقاله
در سال های اخیر، پیشرفت تکنولوژی، تاثیرات فراوانی در زیبایی شناسی طراحان به ویژه معماران ایجاد نموده است. معماران های تک با شیوه های مختلف راهکارهای متفاوتی در زمینه طراحی ارائه نموده اند. به طوریکه می توان به پیروی فرم از نیرو - اشاره نمود. از جمله سازه های که نیرو نقش مهمی ایفا می نماید، می توان به سازه های فضاکار و همچنین نسل تکامل یافته آن یعنی سازه های تنسگریتی اشاره نمود. سازه های تنسگریتی مبنی بر قوانین نیروهای محوری است به طوریکه اعضای فشاری در داخل مجموعه ای از عناصر کششی به هم پیوسته معلق است. در سالیان اخیر آنچه عمدتا در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته است، سازه های تنسگریتی و مدل سازی و عوامل مرتبط با خواص مکانیکی آن است. اما آنچه مهم جلوه می نماید معماری تنسگریتی )1ensegritureArchit( به عنوان دیدگاهی جدید در عرصه طراحی بنا می باشد به طوریکه می توان قوانین حاکم بر سیستم تنسگریتی )2(Tensegrity را به عنوان روش طراحی معماری )3(Tensegritism ، گسترش داد. سازه های تنسگریتی منشاب از نظریه تنسگریتی می باشد. به عبارت دیگر، با استفاده از رویه انطباق پذیری و روش تحقیق استدلال منطقی و همچنین پژوهش موردی، سعی در خلق تعریفی نوین با استفاده از نظریه تنسگریتی در عرصه طراحی معماری می باشیم. در این راستا ضمن دست یابی به توسعه عملکرد توآمان سازه های تنسگریتی و معماری، می توان نوع جدیدی از روش طراحی معمارانه پیرو سبک معماری رایج دست یافت.
نحوه استناد به مقاله
در صورتی که می خواهید به این مقاله در اثر پژوهشی خود ارجاع دهید، می توانید از متن زیر در بخش منابع و مراجع بهره بگیرید :
1.هاشم هاشم نژاد؛2.عاصم شعرباف؛3.میترا شعرباف؛ ۱۳۹۵، مکتب هنری تنسگریتی و شاخصه های آن در معماری، کنفرانس بین المللی نخبگان عمران، معماری و شهرسازی، https://scholar.conference.ac:443/index.php/download/file/3062-Tensegrity-art-school-and-its-characteristics-in-architecture
در داخل متن نیز هر جا به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پرانتز، مشخصات زیر نوشته شود.
(1.هاشم هاشم نژاد؛2.عاصم شعرباف؛3.میترا شعرباف؛ ۱۳۹۵)
