آثارفقهی وحقوقی تلقیح مصنوعی

چکیده مقاله

 امید به بقا و ادامه نسل براي انسانها فطري است. امروزه پیشرفتهاي علمی سبب شده است كه بسته شدن نطفه انسان و ديگر حیوانها، از غیر راه شناخته شده )آمیزش( امکان پذير گردد؛روشهاى مختلف تلقیح مصنوعى، استفاده از رحم جايگزين، اهداى جنین و پذيرش سرپرستى اطفال بىسرپرست از جمله راهکارهايى است كه در حال حاضر، جهت كمك به زوجین نابارور كم و بیش مورد استفاده قرار مىگیرد. در نظام حقوقى ايران جز در دو مورد اخیر، قانون مدوّنى وجود ندارد و كسانى كه قصد استفاده از اين روشها را دارند،با سردرگمى روبرو هستند. در تدوين قوانین جديد از يك سو بايستى خلأهاى قانونى موجود، به ويژه در زمینه تلقیح مصنوعى و رحم جايگزين برطرف و ابهام از قوانین موجود زدوده شود و از سوى ديگر بايد به اين نکته توجه داشت كه در جهت حمايت از زوجین نابارور مهمترين نکته، رابطه طفل با خانواده وى است. اگرچه مطلوب اين است كه طفل اعطا شده به زوجین نابارور از نظرنسب نیز ملحق به آنان باشد، ولى ايجاد نسب به شکل مصنوعى نه امکانپذير است و نه مطلوب. نتیجه اين كه حمايت از زوجین نابارور در نظام حقوقى ايران نیازمند وضع قوانینى شفاف است كه ضمن تسهیل روند ادارى و قضايى، روابط زوجین و طفل اعطايى به آنان را به خوبى تنظیم نمايد. با توجه به اين پیشرفتها، مقاله حاضر به تحقیق درباره گونههاي باروري و حکم شرعی آنها میپردازد؛ مشروعیت موضوع فرزنددار شدن با دخالت عامل سومی به صورت اسپرم بیگانه يا تخمك بیگانه يا رحم بیگانه را با عنايت به آيات، روايات، اصول و قواعد فقهی مورد بحث و بررسی قرار میدهد و به جمعبندي موضوع از ديدگاه فردي و احوال خصوصی افراد و ديدگاه حکومتی و نظام اجتماعی دست میيازد.

دریافت لینک دانلود مقاله