از (باتاکید بر پدیدارشناسی هوسرل و روان شناسی راجرز)

چکیده مقاله

دوران جدید در نزد دکارت با نیت دست یافتن به مبدایی یقینی و شک ناپذیر با گردید . ظهور همین خواست در دوران معاصر به وجهی دیگر در پدیدارشناسی هوسرل » من « منجر به اولویت و محوریت نمود و بروز کامل دارد . این جستار کوشیده است تا با روش تحلیلی توصیفی ابتدا ضمن ارائه سیر اندیشه ی فلسفی - در کانون پدیدارشناسی او قرار دارد » من شناسی « را در دوره های فکری او نشان داده ، ثابت کند » من « هوسرل ، تطور . در این راه برای رسیدن به من محض و من استعلایی ، گفتن از تعلیق،تاویل و قصدیت ، اجتناب ناپذیر ؛ در عین حال ، خود « منِ دیگر و جهان روزمره بدون لحاظ من و بی همبستگی با آن بی اعتبار است . روان شناسی معاصر نیز بی توجه به نزد کارل راجرز به عنوان یکی از انسان گرایانی که در مطالعه ی شخصیت و رفتار آدمی رویکرد » خود « ؛ نبوده است » قابل تطبیق با میدان عملِ من در » میدان پدیداری « ، پدیدارشناختی را برگزیده مفهومی بنیادین دارد . در این حوزه هنگامه ی قصد و التفات و منِ حاصل از تعلیق و تاویل ، متناظرِ با خود است . باری ، هوسرل نه این که صرفاً من دکارتی را یگانه مبداء نخستین یقین بلکه آن را رابطه ی بین می اندیشم و متعلق فکر می داند

دریافت لینک دانلود مقاله