پایداری و توسعه حمل و نقل همگانی

چکیده مقاله

فرآیند برنامه ریزی در برگیرنده کلیتی است پیوسته در جریان، بخشی از برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی حمل و نقل شهری است که به همراه برنامه ریزی بخش های کاربری اراضی، زیرساخت ها و سایر بخش ها، بعد کالبدی برنامه ریزی جامع شهری را تشکیل می دهد. وجود نارسایی در روند برنامه ریزی شهری و به ویژه بخش حمل و نقل شهری، آثار و عوارض زیانبار گسترده ای را همچون مصرف بالای انرژی، تاًًخیر در رسیدن به مقصد و از بردن بافتهای سنتی شهر به بار آورده است. در جریان گسترش شهرنشینی و توسعه شهری، بخش حمل و نقل به طور همزمان دارای دو نقش مهم و کلیدی تاًثیر گذاری و تاًًثیر پذیری بر روند توسعه بوده است. شکل گیری فرم شهرهای جدید به طور عمده تحت تًاًثیر طرق حمل و نقل جاده ای و ریلی بوده است و در سوی دیگر بافت شهرها با بکارگیری سامانه های حمل و نقل شهری و میزان توفیق آن ها در انجام وظایف خود گره خورده است. هدف این مقاله پرداختن به مساله پایداری سیستم های حمل و نقل درون شهری و بررسی مفهوم، ویژگی و مزایای توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی است که روش های حمل و نقلی مانند: پیاده روی و دوچرخه سواری ایمن را پیشنهاد میدهد. مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای میباشد .

نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که توسعه ی حمل و نقل همگانی راحل پایدار و مناسب شهری میباشد.

دریافت لینک دانلود مقاله