- تاریخ انتشار : ۱۳۹۶
- ناشر : کنفرانس بین المللی ایده های نوین در مهندسی ،علوم وتکنولوژی
- زبان مقاله : همه
- تعداد صفحات : 8
- حجم فایل : 579.158 کیلوبایت
- نوع مقاله : مجموعه مقالات کنفرانس
- مجموعه : مهندسی معماری
چکیده مقاله
در نیم قرن اخیر جستجو برای یافتن راه حلی مناسب واقتصادی برای پوشش دهانه های بزرگ مورد توجه مهندسان بوده وتقاضای روز افزون برای سازه های کابلی، مطالعه و تحقیق در این زمینه را شدت بخشیده است. سازه های قالب بندی شده غالباً مجموعه ای از میله ها و یا اعضای سبک هستند که به وسیله اتصالات پرچی ، پیچی و یا جوشی به یکدیگر متصل شده اند قالب های چوبی، فلزی، بتنی ساختمان ها، پل ها، شبکه ها، قوس ها و سازه های فضا کار مثال هایی از این قبیل سازه ها هستند. یافته های این مقاله به مزایای استفاده از سازه های کابلی نظیر جنبه های سبکی، زیبایی، پوشش دهانه ها، تعادل، پایداری، نماد شهرسازی، عنصر اساسی در توسعه شهری و مقرون به صرفه بودن از نظر اقتصادی اشاره نمود.
با توجه به کاربرد جهانی کابل در تحمل کشش در سازه هایی چون پل، کارخانه، بانک، ترمینال، فرودگاه، زمین ورزشی و استادیوم ورزشی توصیه می شود از کابل به عنوان یک سازه از اعضای کششی در ساخت و سازها بهره گرفت. هدف از این مقاله معرفی سازه های کابلی و رفتار آنها به عنوان یک عضو کششی، انواع سازه های کابلی و کاربرد آنها در توسعه شهری، تبیین مزایا و معایب استفاده از سازه های کابلی و ارائه هفت نمونه موردی استفاده از کابل در سازه شامل پل کابلی آلامیلو در اسپانیا، کارخانه کاغذسازی بورگو، بانک فدرال ریزو یا میناپلیس، ترمینال دالاس، فرودگاه بین المللی دنور، زمین ورزشی رالی و استادیوم المپیک مونیخ می باشد.
نحوه استناد به مقاله
در صورتی که می خواهید به این مقاله در اثر پژوهشی خود ارجاع دهید، می توانید از متن زیر در بخش منابع و مراجع بهره بگیرید :
دکتر علیرضا پنجستونی ؛خدیجه حیدری ؛ ۱۳۹۵، نقش سازه های کابلی در توسعه شهری و پوشش دهانه ها، کنفرانس بین المللی ایده های نوین در مهندسی ،علوم وتکنولوژی، https://scholar.conference.ac:443/index.php/download/file/11574-The-role-of-cable-structures-in-urban-development-and-span-coverage
در داخل متن نیز هر جا به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پرانتز، مشخصات زیر نوشته شود.
( دکتر علیرضا پنجستونی ؛خدیجه حیدری ؛ ۱۳۹۵)