تحلیل و بررسی طراحی و معماری پارامتریک در معماری و شهرسازی معاصر

چکیده مقاله

در چند دهه اخیر طراحی پارامتریک جزو یکی از روش های پرطرفدار در خلق آثار معماری بدل شده است. در این روش با کمک ابزار دیجیتال و با دریافت پارامترهای ارائه شده از سوی طراح و تحلیل آنها به ارائه فرم یا نتیجه مورد نظر پرداخته می شود. بنابراین نتیجه تابع پارامترهایی از قبیل پارامترهای اقلیمی ، محیطی ، سازه ای و مواردی از این دست را شامل می شود. با گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات و نرم افزارها و سخت افزارهای تخصصی ، بستر ویژه ای در درک و دریافت مجدد الگوهای فرمی و فضائی گذشته برای احیای فضا بوجود آمده است ، بستری که با الهام و بازنگاری در این الگوها ، میتواند طرحی شاخص ، متمایز و متکی به داده ها با رگه هایی از تاریخ و هویت فرهنگی ایجاد نماید. در این کاووش هندسی و ریاضی ، استفاده از رایانه فرصت مناسبی را در اختیار طراح قرار می دهد تا علاوه بر مدیریت دقیق داده های متنوع و متکثّر با به کارگیری هوش مصنوعی در توسعه و ترکیب الگوها ، گزینه های احتمالی فراوانی را پیشنهاد دهد و تضمینی برای دستیابی به یک طراحی بدیع ، مناسب و کارا باشد.اما امروزه معماری پارامتریک اغلب بصورت تجربی در حال ورود به عرصه معماری و شهرسازی ایران است. و این ورود با مشکلات و کاستی هایی همراه بوده که در صورت عدم توجه کارشناسی ، به سمت تشدید بحران هویتی معماری ایران حرکت خواهد کرد. در این مقاله تلاش داریم از طریق تحلیل و قیاس جریان جهانی طراحی پارامتریک ، جریان حاضر در کشور ، و آنچه از معماری و شهرسازی ایرانی و اسلامی انتظار می رود ، مشکلات و کاستی های جریان طراحی معماری پارامتریک در ایران را مورد بررسی قرار داده و به ارائه راهکارهایی در جهت تبدیل این جریان به فرصتی برای اعتلای معماری ایرانی و اسلامی بپردازد.

دریافت لینک دانلود مقاله