تحلیل شهرک مسکونی شوشتر نو بر اساس اصول و روش های طراحی فضاهای مسکونی در ایران

چکیده مقاله

معماری و بافت سنتی شهرهای ایران، نمایانگر تاریخ، فرهنگ و محیط زندگی مردمی است که بنا بر تفکرات نوگرایانه حاکم بر فضای چند دهه اخیر معماری و شهرسازی ایران به فراموشی سپرده شده اند. نفوذ تفکرات مدرنیستی که از اواخر دوره قاجار، تحت تاثیر معماری غرب، در ساختار معماری ایران رسوخ کرد و تحولاتی که به دنبال آن در سیمای عمومی شهرها رخ داد، منجر به نادیده گرفتن ارزش های معماری سنتی و بومی شهرهای ایران شد. به دنبال آن، معماران ایرانی، در اکثر موارد، بدون آگاهی کامل از ارزش ها و الگوهای معماری سنتی ایران، به تقلیدی کورکورانه از معماری غرب روی آوردند که نتیجه آن چیزی جز ناهماهنگی و آشفتگی در آثار ساخته شده شهر نبوده است. لذا تلاش در جهت ایجاد آثار معماری که از یک سو پاسخگوی نیازهای جدید استفاده کنندگان باشد و از سویی دیگر سازگاری  خود را با ویژگی های اقلیمی و اجتماعی بستر خود حفظ کنند، همواره سبب دل مشغولی بسیاری از اندیشمندان و معماران این دوره گشته است. شهرک شوشتر نو یکی از نمونه های شهرسازی جدید در ایران به شمار می رود که در جهت دستیابی به این هدف توسط کامران طباطبایی دیبا طراحی و اجرا شد. پژوهش حاضر در تلاش است تا بر پایه پژوهش­های صورت گرفته توسط محمود توسلی در زمینه اصول و روش های طراحی فضاهای مسکونی در ایران، به تحلیل و بررسی چگونگی شکل گیری پروژه مسکونی شوشتر نو بر اساس این اصول بپردازد. با بررسی این پروژه و اصولی که در آن به کار رفته، در می یابیم که دیبا چگونه در فرآیند طراحی این مجموعه از ویژگی های کالبدی و اصول شکل دهنده شهرهای قدیمی ایران، به خصوص شوشتر و دزفول، الهام گرفته و آنها را به بهترین شکل ممکن بازآفرینی کرده است.

دریافت لینک دانلود مقاله