واکاوی مفهوم سکونت در فرهنگ و معماری اسلامی ایرانی

چکیده مقاله

سکونت بیانگر برقراری پیوندی پرمعنا بین انسان و محیط مفروض است که تلاش برای هویت یافتن به مکانی حس تعلق داشتن ناشی گردیده است. مفهوم عام سکونت یا بودن انسان در زمین و محیط مناسب با آن، پاسخ های معمارانه گوناگونی در اندیشه سنت و مدرن داشته است. با وجود این تاکنون، شناخت چیستی سکونت و معنای خاص آن آرامش همچنان از چالش های نظری در حوزه ارتباط انسان و محیط بوده است. اگرچه این حس در یک خانه باز می گردد به رفتار و عادات یک خانواده ولی چگونگی طراحی فضاها و حسی که آن ها به انسان القا می کند به نوبه خود مهم و تاثیرگذار می باشند. بنابراین نیاز بهسکونت بعد از آب، هوا و غذا از مهمترین دغدغه های آدمی می باشد. فلذا انسان زمانی بر خود وقوف می یابد که سکنی گزیده باشد و هستی خود را تثبیت کرده باشد. از این رو مفهوم سکونت همواره در طول تاریخ ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته است. هدف از نگارش پژوهش حاضر بررسی مفهوم سکونت در فرهنگ و معماری اسلامی ایرانی است، پس ابتدا به بررسی مفهوم فرهنگ و اقسام آن - پرداخته و هویت را به عنوان عنصر اصلی در فرهنگ بررسی نموده و در ادامه به ارزیابی سکونت به عنوان مهمترین بیان احراز هویت مطرح شده است، پرداخته می شود. این تحقیق به لحاظ متدولوژی از نوع تحقیق توصیفی تحلیلی بوده که در طی مراحل نگارش آن، هم از مطالعات کتابخانه ایی و هم از - مطالعات میدانی استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که هر مسکن برای آنکه کامل باشد، باید چهار هدف را برآورده کند؛ الف: مسکن باید دارای ارزش اجتماعی و فرهنگی باشد، ب: مسکن باید به اندازه کافی ارزان باشد تا بیشترین تعداد افراد بتوانند آن را تهیه کنند، ج: مسکن باید بتواند ساکنین خود را در سلامت کامل جسمی و روحی نگه دارد، د: مسکن در طول عمر خود باید به حداقل نگهداری نیاز داشته باشد.

دریافت لینک دانلود مقاله