مقايسه ي شاخصهاي ادراکي کيفيت محيط سکونت در بافت قديم و جديد شهر مشهد

چکیده مقاله

امروزه آگاهي از زوال و نابودي محيطزيست در مقياسهاي کوچکتري مانند واحدهاي مسکوني و محلات که نماد محل سکونت مستقيم انسانها است در حال رشد است. بالطبع نوعي رابطه پنهان ولي اثرگذار ميان ما و محيط سکونت ما وجود دارد. اين موضوع لزوم برنامهريزي بر اساس سطوح خرد و در سطح محيطهاي مسکوني را روشنتر مينمايد ليکن برنامهريزي يکسان و با معيارهاي از پيش مشخص براي محلات شهري که هر کدام در زمينهاي متفاوت رشد نموده و داراي شرايط متفاوتي ميباشند صحيح به نظر نميرسد. از اين رو اين تحقيق بر آن است تا به واسطهي ارزيابي وضعيت معيارهاي سازندهي کيفيت محيط سکونت، به مقايسه آنها در بافت قديم و جديد بپردازد. براي تحقق اين هدف با استفاده از رويکرد روانشناختي – ادراکي و با استفاده از شاخصهاي عيني و ذهني ، از روش جمع ارزش متغيرها استفاده و دادههاي مورد نظر با استفاده از پرسشنامه جمعآوري گرديده است. براي سازماندهي متغيرها و معيارها در تحقيق، مدل تجربي سنجش کيفيت محيط موسوم به "درخت ارزش" که داراي ساختاري سلسله مراتبي است، مورد استفاده قرار گرفته است. ارزيابي کيفيت محيط سکونت نيز بر اساس مجموع 9 معيار در سطوح واحد مسکوني و محيط بيروني انجام شده است. در انتها نتايج تحقيق نشان ميدهد بين مجموع کيفيت ادراکي محيط سکونت در بافت قديم و جديد با وجود فرسودگي و مشکلات بافت قديم اختلاف چنداني وجود ندارد، ليکن ميان ابعاد دسترسي، اقتصاد، زيبايي شناسي، هويت، ايمني و امنيت در دو بافت مطالعاتي تفاوت معناداري وجود دارد که بايستي جهت ارتقاي کيفيت سکونت و افزايش رضايتمندي ساکنان هر کدام از بافتها بر اساس معيارهاي سازنده کيفيت محيط و با توجه به خواست آنان برنامهريزي نمود

دریافت لینک دانلود مقاله