طراحی فضای چهار بعدی با رویکرد بداهه پردازی در فضای معماری

چکیده مقاله

موسیقی عالمی دارد و معماری علمایی. هر دو هنر به دلیل داشتن بعد چهارم یعنی زمان، فضاسازند لذا دو هنر نه تنها در کیفیت فضایی بلکه در سازمان فضایی موثر می باشند. تحقیق پیش رو، التزام فضا بین موسیقی و معماری را بررسی می کند. بداهه نگاری عملی است که می تواند در هر وهله از روند تولید اثر پدیدار شود. بداهه نوازی است که مبنای موسیقی سنتی ایرانی )ردیف( می باشد. فضا سازی هر دو هنر ما را ملزم می کند تا رابطه مذکور میان تکنیک خلق موسیقی )تکنیکی که قادر به خلق فضاهای نامتعین و غیر قابل انتظار در یک دوره زمانی است و مخاطب حضور خود را در حین اجرا احساس می نماید(. همین کیفیت فضایی در معماری سنتی ایرانی نیز وجود دارد که منجر به خلق شکلی از فضای تعاملی میان معماری و انسان و همچنین میان انسان و انسان می گردد. بر خلاف معماری سنتی، معماری معاصر ایران آنچنان یکنواخت و کسل کننده است که افراد در آنها احساس دلزدگی می نمایند. نیاز به فضاهای معماری بداهه جهت جلوگیری از مساله مذکور قابل فهم است. برای گسترش این تعریف فضایی از معماری ارتباط میان خلاق، اثر و مخاطب و همچنین پتانسیل های بداهه در هنرهای مرتبط با مکان و زمان بحث شده است.در این تحقیق نقش بداهه پردازی به مخاطب واگذار شده است. بداهه نگاری را می توان عملی خلاقانه که بدون تفکر قبلی صورت می گیرد، پنداشت.

دریافت لینک دانلود مقاله