جلوه های نوستالژی در دیوان میزاده عشقی و سید اشرف الدین قزوینی

چکیده مقاله

هر شاعری متناسب با روحیه و موقعیت خود، به گذشته و لحظات پشت سر نهاده توجه دارد. نوستالژی یا غم غربت، در اصطلاح به حس دلتنگی و حسرت انسان نسبت به گذشته و به آن چیزهایی است که در زمان حال، آنها را از دست داده است. به بیانی دیگر، نوستالژی حسرتهای شاعران و نویسندگان را که با نگاهی به گذشته در آثار آنان نمود یافته است، به مخاطبان عرضه میکند. اوضاع و احوال سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر جامعه و تحولات و دگرگونیهای زندگی شاعران در شکلگیری غم و اندوه نسبت به اوضاع و احوال گذشته، کاملا مؤثر است و رگههایی از این احساس در سراسر شعر فارسی به وضوح دیده میشود و شاعران به شگردهای مختلف به بیان عواطف و احساسات خود در این زمینه پرداختهاند. در این پژوهش، پس از بررسی این واژه و تعریف و مؤلفههای آن، به عوامل مؤثّر در ایجاد آن پرداخته شده و چگونگی تبلور حسرت بر گذشته و جلوههای مشترک نوستالژی در شعر میرزاده عشقی و سید اشرف الدین قزوینی دو تن از شاعران عصر مشروطه به اجمال بحث شده است.

دریافت لینک دانلود مقاله