1 پایش مقاومت به ونکومایسین در جدایه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی سیلین با تأکید بر ژن mecA

چکیده مقاله

ستافیلوکوکوس اپیدرمیدیس عامل عفونت های بیمارستانی در نوزادان و افراد با پروتزهای ثابت پزشکی
می باشد. به دنبال افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی، درمان عفونت های ناشی از این باکتری چالشی جدی در سیستم های
بهداشتی ایجاد کرده است. این مطالعه، با هدف تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های استافیلوکوکوس
اپیدرمیدیس جدا شده از نمونه های بالینی مقاوم به وانکومایسین صورت گرفت. در یک بازه زمانی 9 ماهه، 251 نمونه
بالینی جهت جدا سازی سویه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مورد بررسی قرار گرفتند. پس از تعیین هویت جدایه ها،
حساسیت آنتی بیوتیکی آن ها به روش انتشاردیسک تعیین شد. مقاومت به ونکومایسین به روش غربالگری آگار و مقادیر
MIC آن با روش اپسیلومتری ) E Test ) سنجیده شد. ژن مقاومت به متی سیلین، mecA با تکنیک PCR ردیابی
شد. از 251 نمونه بالینی، 120 سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جداسازی شدند. بیشترین جدایه ها مربوط به نمونه ادرار
بودند. در این مطالعه، 95 جدایه ) 79 %( مقاوم به سفوکسیتین و 66 جدایه ) 55 %( مقاوم به ونکومایسین بودند و مقاومت
دارویی چندگانه در 94 جدایه ) 33 / 78 %( مشاهده شد. در بررسی مولکولی، 37 جدایه ) 41 / 54 %( دارای ژن mecA بودند
که از این میان 32 جدایه مقاومت به ونکومایسین را نیز نشان دادند. افزایش مقاومت به متی سیلین و ونکومایسین در
جدایههای استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس هشداری جدی برای سیستم های بهداشتی می باشد. لذا انتخاب روش درمانی دقیق
و مناسب جهت کاهش مقاومت دارویی ضروری می باشد.

دریافت لینک دانلود مقاله